Forum poświęcone fińskim skokom narciarskim

anja

Nie wiedziałaś?

Laurinko

Nie, ale już wiem. To ma oznaczać, że rezygnujesz całkowicie z Havu? Wink

anja

Nie, nie całkowicie, ponieważ kocham wszystkich Finów, ale Arttu najbardziej.

Laurinko

Wszystkich? Czy to by nie za dużo ? Razz

karcia13511

Odcinek nr 3, bo się Anja doczekać nie mogła Smile

)
Karolina odprowadziła Anję na pierwszą lekcję karate. Przez ostatni tydzień Anja intensywnie się szkoliła przy pomocy książki i przyjaciółki. Karolina osobiście nabrała awersji do karate, po tym jak zaliczyła kilka siników podczas ćwiczeń.
- No jesteśmy. Niech moc Arttu będzie z tobą.
- Dzięki.
- Tylko pamiętaj, przyłóż się.
-No jasne, przecież tam będzie ON.
Nagle i niespodziewanie na horyzoncie pojawił się Arttu Lappi. Karolina zrobiła w tył zwrot i zderzyła się z profesorem Ahonenem.
- Uważaj jak chodzisz. - spojrzał na nią groźnie.
- Przepraszam panie profesorze. - uśmiechnęła się milutko.
- Właściwie to dobrze, że tu jesteś, weźmiesz udział w olimpiadzie historycznej. - spojrzenie Janne nieco złagodniało. - Chodź ze mną, dam ci materiały.
Uszczęśliwiona Karolina pomknęła za profesorem. W końcu ktoś dostrzegł jej talent:))
@@@@@@
Tymczasem na karate.
-Panie Lappi, panna Anja jest tu nowa, mógłby pan ją nieco podszkolić.
- Jasne. - Arttu uśmiechnął się.
- Zobaczymy co umiesz. - zwrócił się do dziewczyny.
Przez chwilę walczyli ze sobą. Anja dawała sobie radę całkiem nieźle. Arttu spojrzał na nią z uznaniem.
- Jesteś naprawdę dobra.
- Dzięki.
- I co Arttu, jak daje sobie radę nasza nowicjuszka (przepraszam za brak znaków zapytania klawisz mi nie działa)
- Bardzo dobrze. - odparł chłopak dekoncentrując się na chwilę. Anja zręcznie to wykorzystała, otrzymał taki cios, że aż się zachwiał.
- Wręcz wspaniale. - dodał cicho.
Zauważył, że ta niwa jest bardzo ładną dziewczyną... (Anja tylko w samouwielbienie nie popadnij:)) Postanowił, że po następnej lekcji się z nią umówi.

anja

Karcia, uwielbiam Cię. Czytając ten odcinek myślałam, że padnę.

karcia13511

Anja tak prosiła, że napiszę kolejny odcinek jeszcze dzisiaj)) Czego się nie robi dla koleżanki... przejdźmy więc do rzeczy.
@@@@@@@
Karolina uśmiechnięta i promieniejąca weszła za profesorem Ahonenem do sali. Grzeczniutko, jak to ona, usiadła w ławce i czekała co szanowny historyk ma jej do powiedzenia.
- Weźmie pani udział w olimpiadzie historycznej. Wymaga to dużej wiedzy i dobrego przygotowania. Wiedzę już pani ma, to widać, ale pozostaje kwestia przygotowania.
Karolina utkwiła w Janne swe niebieskie oczęta, pełne uprzejmego zainteresowania. Ahonen kontynuuował:
- Tu są materiały, które się przydadzą. - podał jej plik jakichś kartek. - Teraz należałoby panią trochę przepytać.
- Eee, a musi pan(brak znaku zapytania to wina mojej klawiatury)
- Niestety. Może opowiedziałaby mi pani coś z historii Polski. Przecież pani pochodzi stamtąd.
Nie było wyboru. Karolina strzeliła piękny wykład o Konradzie Mazowieckim. Janne przyjrzał się jej z zainteresowaniem.
- Mówiłem, że ma pani wiedzę. - stwierdził w swoim rygorystycznym stylu mówienia. - Proszę przypomnieć mi o tym na lekcji, ustalimy termin spotkań przygotowawczych.
- Dobrze. Dziękuję za materiały. Do widzenia.
- Do widzenia.
Karolina cicho opuściła klasę. Chciała już znaleźć się w domu, ale obiecała nji, że na nią poczeka.
/Jeju, on jest boski...ale jest nauczycielem. Perkele!/ Westchnęła ciężko. Niestety boski Janne Ahonen był jej nauczycielem...
@@@
Anja i Arttu:))

Arttu chciał zaprosić Anję na randkę kiedy indziej, ale stwierdził, że nie wytrzyma. Coraz bardziej mu się podobała. Zastanawiał się czemu wcześniej jej nie zauważył.
Po treningu podszedł do dziewczyny.
- Eee... czy poszłabyś ze mną do kina (znak zapytania)
Anja nie odpowiedziała, bo właśnie zaczęła się krztusić. Przerażony Arttu mocno klepnął ją w plecy.
- Przepraszam, nie chciałem...to jak(znak zapytania)
- No pewnie, że pójdę. - Anja uśmiechnęła się promieniście.
- To świetnie! Jutro o 17.
- Załatwione. - uśmiechnęła się dziewczyna i cała w SKJOWRONKACH opuściła szatnię.

anja

Już nie mogę doczekać się randki.

Laurinko

Świetne! I to 2 odcinki naraz! No zobaczymy, co będzie dalej Smile

Czekam na kolejne części.

anja

Karcia nie miała wyjścia, ponieważ błagałam ją o napisanie następnego odcinka.

Laurinko

I baardzo dobrze! Lepiej się czyta dłuższe kawałki Razz

anja

Zgadzam się. Żałuję tylko, że historie opisane w Finoweli nie wydarzą się naprawdę.

Laurinko

Może ja bym swój watek dopisała?

karcia13511

Odcinek kolejny:))
@@@
- Arttu zaprosił mnie na randkę!! - wypaliła nagle Anja podczas gry w siatkówkę.
- Super. - poziom entuzjazmu w głosie Karoliny był bliski zera.
Anja naburmuszyła się nieco.
- Dziwna dziś jesteś. - stwierdziła.
Karolina nie odpowiedziała, bowiem rozpłaszczyła się na podłodze, podbijając piłkę.
- Zdaje ci się. - powiedziała, podnosząc się.
- Jesteś jakaś taka... jakby na coś wkurzona.
W tym momencie arolina ujrzała za oknem profesora Ahonena. Wściekła, uderzyła piłkę, która trafiła wuefistę w głowę.
- Mam tu modelowy przykład twojej wściekłości. MUSISZ mi powiedzieć o co chodzi.
- Może później... nie chcę ci psuć dnia, w którym umówiłaś się z Arttu.
- Jak chcesz... ale ci to nie umknie. - Anja mrugnęła do przyjaciólki i obie skupiły się na grze.
@@@
Kilka godzin później...
Anja zjawiła się w umówionym miejscu punktualnie. Arttu już na nią czekał.
- Cześć. To dla ciebie. - wręczył jej czerwoną różę.(łojeżu kolczasty, jak romantycznie)
- Dziękuję, jest piękna. - Anja spojrzała na chłopaka z podziwem.
- Chodźmy, niedługo zacznie się film. - Arttu przerwał niezręczne milczenie.
W kinie leciał jakiś bardzo fajny film, ale Arttu nie zapamiętał ani jednego jego szczegółu. Przez cały seans wpatrywał się w śliczną dziewczynę, która siedziała obok niego. Anja także częściej skupiała wzrok na nim, niż na filmie. Z ulgą powitała więc jego koniec.(filmu oczywiście)
Wyszli z multipleksu(hihihi). nja z rozmarzeniem spojrzała na rozgwieżdżone niebo.
- Jest bardzo pięknie,,, wcale nie chce mi się jeszcze wracać.
- Chodźmy w takim razie do parku. - zaproponował Arttu.
- Bardzo chętnie.
@@@
- Wiesz, czuję się jakbym znała cię całe życie. - wyznała Anja, podczas wysoce romantycznego spaceru.
- Ja też. - chłopak uśmiechnął się. - Jesteś niezwykłą dziewczyną...nie tylko ładną, ale też mądrą... zawsze myślałem, że ładne dziewczyny są głupie.
Anja spojrzała na niego, nie wiedząc co powiedzieć.
- Potraktuję to jako komplement. - odezwała się wreszcie.
- Nie umiem wymyślać bardziej wyszukanych. - zaśmiał się.
- Nie musisz i tak jesteś świetnym chłopakiem. Najważniejsze, że jesteś sobą. - spojrzała na zegarek - To był naprawdę miły spacer, ale muszę już wracać do domu.
- Odprowadzę cię.
Całą drogę pokonali w milczeniu. Szybko znaleźli się przed domem Anji. Zdecydowanie za szybko.
- Dziękuję ci za miły wieczór. - uśmiechnęła się do Arttu.
- Ja też. Dobranoc. -najniespodziewaniej w świecie, chłopak pochylił się i pocałował Anję w usta.
- Dobranoc. - powtórzył i odszedł, zostawiając kompletnie zaskoczoną dziewczynę.

anja

Koniec był najlepszy.